Odrzucenie implantu zęba

Każdy z nas słyszał o odrzuceniu narządu po przeszczepie. Rzeczywiście w branży mediów i filmu, ten temat był eksploatowany przez długi czas. U pacjenta myśl o implantacji od razu kojarzy się z przeszczepem (serca, nerki itp.), ich zgodnością, a następnie natychmiast powstaje pytanie o odrzuceniu implantu zęba. W pierwszej kolejności pacjenta martwi pytanie: „Czy mój organizm nie odrzuci implantu?”. Aby rozwiać wszelkie obawy i wątpliwości przed nadchodzącym zabiegiem implantacji zębów, należy zrozumieć, w jaki sposób przebiegają podstawowe procesy, które występują po zainstalowaniu implantu w kości, a także zrozumieć ich charakter.

Zacznijmy od tego, ze wszczepienie narządu, a wszczepienie implantu zęba to są zasadniczo dwa różne ze względu na charakter procesy. Jeśli w przypadku przeszczepu narządu oprócz przebiegu operacji, sprzętu i techniki, bardzo ważnym czynnikiem jest zgodność dawcy i biorcy; to implant jest generalnie sztucznym korzeniem zęba, wykonanym fabrycznie z tytanu, sterylnym, obojętnym dla organizmu , a także niewidocznym dla ludzkiego układu odpornościowego. Ogólnie rzecz biorąc, ta obojętność jest jednym z głównych czynników sukcesu wszczepienia implantów lub jak mówią implantolodzy – osteointegracji. Mianowicie dzięki temu procesowi implant trzyma się w kości i jest w stanie wytrzymać siły żucia.

Osteointegracja jest zjawiskiem, które charakteryzuje reakcja kości na wprowadzenie implantu; towarzyszy temu powstawanie dojrzałej tkanki kostnej na powierzchni implantu. Osteointegracja jest procesem złożonym i wieloetapowym: kość wokół implantu, po jego zainstalowaniu przechodzi szereg zmian. Teraz zobaczmy, co się dzieje po wprowadzenie implantu w wyrostek:

• Natychmiast po instalacji implantu, w miejscu kontaktu powierzchni implantu z tkanką kostną rozpoczyna się resorpcja kości, co jest naturalnym procesem. Przyczyną tego procesu jest uszkodzenie tkanek. W tym samym czasie zaczyna się tworzyć młoda luźna tkanka kostna.
• Młoda tkanka kostna powoli dojrzewa, stopniowo nabywając strukturę grubowłóknistą, a następnie beleczkowatą.
• Następnie odbywają się zmiany, przy których przywraca dopływ krwi do kości.
• Później odbywa się przekształcenie młodej kości wokół implantu w zbitą tkankę kostną dojrzałą, która określa koniec osteointegracji.

Powodzenie implantacji, w dużej mierze zależy od złożoności powierzchni implantu. Często implanty mają porowatą powierzchnię, polepszająca stabilność implantu w kości, dzięki migracji komórek tkanki kostnej do powierzchni implantu poprzez pory.

Czas osteointegracji w szczęce trwa średnio 6 miesięcy, natomiast w żuchwie 4. W każdym razie, czas osteointegracji zależy od typu tkanki kostnej, jej gęstości i zdolności do regeneracji, a często zależy od indywidualności pacjenta.

Główne przyczyny odrzucenia implantu:

• Obecność zębów sąsiednich, mających ogniska infekcji (torbiele, ziarniaki itp.);
• Nieprzestrzeganie zasad interwencji chirurgicznej – przegrzanie kości w trakcie jej przygotowania, brak odpowiedniej dezynfekcji łoza implantu w przypadku natychmiastowej implantacji po usunięciu, luźne zamknięcie rany po implantacji;
• Nadmierne obciążenie implantu. Częstą przyczyną przeciążenia jest niewystarczająca ilość zainstalowanych implantów, lub nieprzestrzeganie wymaganego czasu przed obciążeniem;
• Istnienie chorób ogólnych, przeszkadzających osteointegracji;
• Urazy, słaba higiena jamy ustnej;
• Niewystarczająca objętość kości;
• Nieprzestrzeganie zaleceń lekarz przez pacjenta.

Najczęstszą przyczyną odrzucenia implantu jest zakażenie tkanek otaczających implant oraz rozwój stanu zapalnego. W ten sposób powstaje zapalenie tkanek okołowszczepowych – periimplantitis. Ważną informacją jest to, że we wczesnym stadium rozwoju stanu zapalnego, jego rozprzestrzenianiu się można zapobiec stosując antybiotykoterapie, a także za pomocą sanacji rany pooperacyjnej.

Jeśli są dobre warunki w jamie ustnej, implantacje można przeprowadzić od razu i w tym przypadku wszystko jest jasne, natomiast w przypadku implantacji przy malej objętości kości lub obecności zębów próchniczych lub obecność zapalenia tkanek okołowierzchołkowych czynności stomatologiczne muszą obejmować:

1. Skaling, a także leczenie chorób przyzębia.
2. Leczenie zachowawcze oraz endodontyczne.
3. Ekstrakcje zębów i korzeni, niepodlegających leczeniu zachowawczemu, usuniecie torbieli i innych źródeł zakażenia. Przy prawidłowym usunięciu zęba często można uniknąć kolejnego etapu.
4. Odbudowa kości wyrostka zębodołowego.

Planując implantację zębów bardzo ważne jest zintegrowane podejście w rozwiązywaniu problemu, a także świadomość tego, ze każdy przypadek jest indywidualny.